Boston, New York City en MBA Bound Camp

Bijna drie weken in Canada en ja dan is het toch echt zover; het academisch jaar is ook hier begonnen. Gisteren mijn eerste colleges gehad. Zoals ik al verwacht had, ga ik het niet rustig krijgen op studiegebied de komende maanden. Vergeleken met de vakken die ik in Tilburg volgde, wordt hier een stuk meer van je verwacht. Meerdere assignments, presentaties, midterms en/of final exams. Daarnaast krijg je ook punten voor participaties in discussies, dus je wordt gedwongen op te letten. De tijd dat je achterin de collegezaal kruiswoordpuzzels en sudoku’s op kon lossen zonder dat iemand het merkte, of in de pauze van de colleges naar huis kon gaan (niet dat ik dat deed) en toch gewoon het vak halen lijkt nu definitief voorbij. De colleges duren ook vrij lang hier (bijna 3 uur). Doordat de MBA vakken in Burlington gegeven worden, moet ik de bus pakken vanaf de McMaster Universiteit. De bus doet er ongeveer 20 minuten over. In tegenstelling tot het openbaar vervoer in Hamilton, is deze bus wel gratis voor MBA studenten. Mijn eerste twee colleges waren overigens niet eens oninteressant en bij beide vakken heb ik al een groepje kunnen vormen voor de opdrachten en presentaties. Ik heb op maandag dus twee colleges en van dinsdag t/m donderdag elke dag één.

Heb de afgelopen weken niet bepaald stilgezeten, behalve dan een uurtje of 40 in de bus. Zoals ik in mijn vorige blog al aangaf, hadden Tom en ik het plan om de Verenigde Staten te bezoeken. We hebben dit plan ook maar meteen uitgevoerd en zijn naar Boston en New York City geweest. Kristoffer, een jongen uit Noorwegen, wilde ook wel mee en ondanks dat we hem eigenlijk pas twee keer hadden gezien en gesproken dachten we: waarom ook niet? Overigens geen spijt van gekregen, want hij was vermakelijk reisgezelschap.

De timing van de reis was misschien wat ongelukkig, want onze bus vertrok op vrijdagavond – vlak voor een lang weekend, want de maandag erop was het Labour Day (feestdag in Canada en de VS)- waardoor veel Canadezen besloten hadden richting de VS te gaan. In Toronto stond er een ellenlange rij voor de bussen, dus daar vertrokken we één uur later dan gepland. Echter was dit niet het hoogtepunt (of beter gezegd dieptepunt) van de reis. Even later stonden we namelijk te wachten voor de grens met de VS. Met vijf bussen voor ons. Aangezien de Amerikanen van iedereen alle vingerafdrukken en daarnaast een irisscan nodig hebben (het is vandaag exact 11 jaar geleden, maar 9-11 laat nog steeds zijn sporen na), duurde dit voor elke bus ongeveer een uur. Vijf uur later waren we dus eindelijk in de VS. Het viel me ook op dat er een tamelijk onprettige sfeer hing daar. Een douanebeambte die een donkere vrouw nog net niet de huid vol schold, andere beambtes die Aziaten belachelijk maakten omdat ze niet fatsoenlijk Engels spraken. Het beviel me maar niets. Op de terugweg ging het een stuk gemakkelijker en hoefden we alleen onze paspoort te laten zien. Ik mag de Canadezen toch echt meer dan de Amerikanen. Doordat we onze aansluiting in Buffalo hadden gemist, mochten we daar twee uur wachten en vertrok om 6.30 de bus richting Boston. Dit was echter een stopbus en zodoende kwamen we daar om 17.30 in de middag aan, 8 uur later dan gepland. De reis had in totaal 24 uur geduurd. Gelukkig nog wel wat kunnen slapen, maar dit was zeker de laatste keer dat ik met de Greyhound Bus ben gaan reizen.

Ondanks dat we uiteindelijk maar 1,5 dag in Boston waren, hebben we alles kunnen zien wat we wilden zien. Onder andere de Freedom Trail gelopen (wandeling langs historische gebouwen en schepen enzo. I.t.t. veel Amerikaanse steden heeft Boston aardig wat geschiedenis), naar Harvard University geweest en Fenway Park (het stadion van de Boston Red Sox, honkbalteam) bezocht al konden we daar helaas niet naar binnen. Daarnaast op zaterdagavond heerlijk gegeten in de Italiaanse buurt en daarna verschillende Ierse pubs bezocht waar live muziek werd gespeeld. Op zondagavond hebben we voor een typische Amerikaanse maaltijd (Hamburger!) gekozen, maar daar waren we ook wel aan toe na een paar biertjes bij de Goodbar (Budweisers voor slechts 1 dollar, zo goedkoop krijg je ze in Canada helaas niet).

Maandag ging de reis voort. Boston-New York City was gelukkig ‘slechts’ vier uur reizen met de bus. Ondanks dat ik al eerder in NYC was geweest, was het erg gaaf om met de bus Manhatten in te rijden en de hoge gebouwen voor je op te zien doemen. Ons hostel was midden in Manhattan en op loopafstand van het busstation. Het weer was helaas niet geweldig die maandag, dus dat deed een beetje af aan de boottocht met de ferry naar Staten Island. Er was nogal wat beveiliging en er liepen veel jongeren rond, die blijkbaar naar een concert gingen van de Black Eyed Peas op een van de andere eilandjes daar. Die hebben we overgeslagen, maar twee dagen later hebben we nog wel gratis Mariah Carey (tot mijn grote teleurstelling zong ze geen kerstnummers) en No Doubt zien optreden bij Rockefeller Center vanwege de opening van het American Football seizoen. Verder hebben we vooral de toerist uitgehangen in New York. Alle highlights wel gezien. Ook nog avondje op stap geweest en geëindigd in een Karaoke Bar waar we een nummer van de Backstreet Boys hebben gedaan. Nee, dat laatste is niet waar. Heb mijn reisgezelschap helaas niet over kunnen halen. Daarna de gele taxi terug naar het hostel genomen, die nog twee keer verkeerd reed. Viel me nog mee dat de meter slechts 8,50 dollar aangaf. Woensdagavond stond de terugreis gepland. Eind van de middag nog heerlijk in het zonnetje gezeten in Central Park en na de optredens bij Rockefeller Center, dachten we even nog snel wat te eten te halen bij een van de vele kraampjes op straat. Na alledrie een simpel broodje met een spies vlees te hebben besteld, vroeg die grappenmaker 30 dollar. Wij dachten hem verkeerd verstaan te hebben en gaven 20 dollar. Toen ons duidelijk werd dat ie nog 10 dollar extra wilde en hij ook toegaf dat het onze eigen schuld was – hadden we maar eerder naar de prijs moeten vragen – zijn we weggelopen. Al bij al heeft New York City wel minder indruk op me gemaakt dan ik had verwacht. Wellicht omdat ik er al eerder was geweest en misschien doordat het weer – op de laatste dag na – wat tegenviel, maar na drie dagen vond ik het ook tijd worden weer terug naar Hamilton te gaan. Moe, maar zeker wel voldaan.

We kregen weinig tijd om te herstellen van de trip naar de States, want vrijdagochtend mochten we ons in alle vroegte melden op de universiteit voor MBA Bound 2012. Dit is een soort van introductiekamp voor alle MBA studenten. De locatie was Camp Manitou, bij een meer in de Canadese natuur. Mochten we weer drie uurtjes in de bus zitten. We hadden vooraf betaald en daar zou al het eten – en ook niet geheel onbelangrijk – de drank bij inzitten. Daarnaast hadden we twee waivers – soort van verzekeringsformulieren, erg gebruikelijk hier in Canada – moeten ondertekenen waarmee we aangaven zelf verantwoordelijk te zijn voor ons gedragingen. In totaal gingen er ruim 200 studenten mee, die werden onderverdeeld in 10 groepen. Ik zat in team Pink (sowieso mijn favoriete kleur) met twee Chinese meisjes en verder alleen Canadezen. Er werden verschillende teamactiviteiten georganiseerd. Zo moesten we een product zien te maken uit een aantal losse onderdelen en dit in een soort van reclame proberen te verkopen en was er de Amazing Run waarbij je van opdracht naar opdracht moest rennen en deze zo snel mogelijk moest zien te volbrengen. Wij eindigden laatste. Toen we ’s avonds ons eigen team konden vormen met Beerpong, kwamen de echte kwaliteiten naar boven. Kris (de Noor) en ik wonnen maar liefst vier keer achter elkaar van de Canadezen. Ongehoord!

De feestjes waren zeer geslaagd, ondanks dat ik normaal niet zoveel met themafeestjes heb. De eerste avond moest je een outfit kiezen dat hoorde bij iemand dat begon met de letter R. Ik ging als runner. Verder waren er onder andere rockstars, referees, rappers, rabbits en verschillende redheads (roodkapjes). De tweede avond moest je zoveel mogelijk kleuren van de Rubix Cube (de 3D puzzel in de vorm van een kubus) aanhebben. Met een rode pet, gele zonnebril, oranje shirt, blauwe broek en witte sokken kwam ik al een heel eind. Alleen groen miste ik. Zondag was het tijd om bij te komen en na de lunch (die weer voortreffelijk was) lieten we Camp Manitou achter ons.

Al bij al zijn de eerste drie weken in Canada omgevlogen. Veel gezien en nieuwe mensen leren kennen. Nu is het tijd voor wat regelmaat. Op studiegebied zal het steeds drukker worden, maar daarnaast wil ik ook het sporten weer op gaan pakken. Kan een fitnesskaart hier nemen voor vier maanden. Ook is er een zwembad bij de universiteit en lijkt er redelijk wat animo te zijn om een voetbalteam te beginnen. Helaas is dit alleen voor op het veld, en niet voor in de zaal wat betekent dat ik voetbalschoenen zou moeten aanschaffen. Weet dus nog niet of ik dat ga doen. Tenslotte worden er ook nog volop activiteiten georganiseerd voor internationale studenten. Vanavond is er een barbecue (het weer is hier nog steeds voortreffelijk), morgen de Mentor-Mentee night (waarbij je vragen kan stellen aan je mentor en er schijnt ook gratis eten te zijn, top dus) en donderdagavond kunnen we kiezen tussen een activiteit voor internationale studenten en een feestje voor de MBA studenten in een club. Komend weekend is er een groot festival hier in Hamilton. Volgens Tom treden er meerdere bekende artiesten op. Ik ken er geen een, maar dat zal wel aan mij liggen. Genoeg te doen dus de komende tijd. Voor ik het weet ben ik weer terug in Nederland en hoeven jullie me niet meer te missen ;)