Canadese natuur en Montréal
Blijf op de hoogte en volg Bas
10 Oktober 2012 | Canada, Hamilton
Twee weken voorbij en hier is alweer de volgende blog. Dit loopt de spuigaten uit. Kan me goed voorstellen dat jullie er eentje overslaan of alleen de eerste en laatste alinea lezen, al zou dat natuurlijk zonde zijn. Zal echter proberen de blog niet te lang te laten worden (of dit gaat lukken, weet ik op dit moment nog niet en jullie op het moment van lezen wel), zodat Patrick dit keer een reactie kan geven die daadwerkelijk langer is dan mijn blog (de vorige blog was hij al dichtbij).
De afgelopen twee weekenden ben ik op pad geweest. Het eerste weekend de Canadese natuur verkend en het tweede weekend naar Montréal geweest, volgens veel Canadezen een van de mooiste steden van het land. Dit laatste hebben ze niet helemaal verkeerd gezien, al is het misschien bij gebrek aan competitie want als Den Bosch in Canada had gelegen hadden ze wel anders gepraat.
Zoals ik in mijn vorige blog al aangaf zou ik samen met Tom en zijn ouders op zoek gaan naar beren in een natuurpark, genaamd Algonquin Park. Dit is een park ter grootte van Noord-Brabant en Limburg samen. Dat de missie niet geheel mislukt is, blijkt uit het fotomateriaal van mij en de beren (zie mijn Facebook). Zaterdagmorgen vroeg vertrokken we vanuit Hamilton, want het zou ruim drie uur rijden zijn. De ouders van Tom hadden er al een paar duizend kilometer opzitten, want die waren de twee weken ervoor al Canada gaan ontdekken. Ze wisten daardoor ook waar in het Algonquin Park we moesten zijn. Na een aantal prachtige wandelingen door de natuur, kwamen we bij het uitzichtpunt uit. Door al de kleuren (geel, oranje, rood) van de bladeren was dit adembenemend. Na op verschillende plaatsen gestopt te zijn in het park (er liep een autoweg dwars door het park heen) en gelukkig geen Japanners omver te hebben gereden (ondanks verwoede pogingen van de vader van Tom), reden we door naar Huntsville waar we uit eten zijn gegaan en de nacht door hebben gebracht in een motel.
De volgende ochtend reden we door naar Parry Sound, vanwaar een boot vertrok langs de Georgian Bay Islands. Er schijnen 30.000 eilanden te zijn in totaal. Of iets in die richting. De boottocht was zeer de moeite waard. Niet alleen vanwege de heerlijke cappuccino aan boord, maar vooral vanwege alle eilandjes die we passeerden. Op sommige eilanden stonden huisjes. We hadden in Parry Sound ook al gezien dat er eilandjes te koop staan. Variërend van een paar ton tot een paar miljoen word je de eigenaar van een van deze eilanden. Als ik later rijk ben, koop ik er misschien wel een. Al moet ik dan eerst een boot en/of een vliegtuigje op de kop zien te tikken. Maar die staan sowieso al op mijn verlanglijstje.
Zondagavond waren we weer terug in Hamilton en zijn we in Locke Street nog even uit eten gegaan. De ouders van Tom zouden maandag weer terug naar Nederland vertrekken. Overigens hadden we vrijdagavond voor ze gekookt bij ons thuis, om alvast iets terug te doen voor al die tijd en moeite die ze erin zouden stoppen om ons een geslaagd weekend te bezorgen.
Maandag begon de studieweek weer, die onderbroken werd door twee bezoekjes aan het sportcentrum, mijn eerste kappersbezoek buiten Nederland en een etentje met de Nederlandse afvaardiging hier (bij Lieke en Valerie thuis, waar Bas, Tom en ik waren uitgenodigd) gevolgd door een verjaardag van een van de Fransen. Donderdagavond werd er een Thanksgiving Dinner georganiseerd speciaal voor internationale studenten in een kerk vlakbij de Universiteit. Dat ik de kalkoen (en vooral de vulling, die voortreffelijk was) vond smaken bleek wel uit het feit dat ik als enige van de tafel aan het eten was nadat ik voor de tweede keer mijn bord vol had geschept. Als excuus kan ik natuurlijk gebruik en dat er naast Tom en mij alleen maar vrouwen aan tafel zaten. Na het diner zijn we nog een paar biertjes gaan drinken in de pub, maar hebben we het niet te laat gemaakt want de dag erna zouden we naar Montréal vertrekken.
Met in totaal 25 exchange studenten (onder wie Kristoffer, Tom en ik) ving de reis op vrijdagmiddag aan. We hadden een comfortabele grote bus verwacht, maar moesten ons tevreden stellen met een schoolbus. Ja, zo’n gele die ik eigenlijk alleen ken uit series als South Park, The Simpsons en Hey Arnold!. Gelukkig waren we niet met teveel mensen, zodat iedereen twee plaatsen kon opeisen. Rond 1 uur middennacht kwamen we in Montréal aan, na een lange doch niet eens zo oncomfortabele reis. In Quebec (de provincie waarin Montréal ligt) gelden andere regels dan in Ontario, waardoor de kroegen daar tot 3 uur open mogen blijven in plaats van tot 2 uur. Daar hebben we diezelfde avond dus maar meteen gebruik van gemaakt. De volgende ochtend ging helaas om 9 uur alweer de wekker voor het ontbijt.
Zaterdag en zondag overdag hebben we de toerist uitgehangen. Veel kerken gezien, wezen lunchen bij Schwartz’s waar de Smoked Meat erg goed was, de Old Town bezocht (een gedeelte van Montréal dat erg Europees aandeed, met smalle straatjes waar geen auto’s mogen komen), langs het haventje gelopen, de Mont Royal (de berg met een naam die heel erg op Montréal lijkt, erg raar) beklommen en de metro gepakt naar een eiland waar een Formule 1 circuit lag en veel parkjes met weinig mensen wat lekker rustig was. ’s Avonds uit eten geweest en het nachtleven verkend, want ze noemen het niet voor niets de partystad van Canada. Baalmomentje was wel dat ik de 737, een club op de bovenste verdieping van een van de hoogste gebouwen van Montréal, niet binnenkwam vanwege mijn schoenen. Erg flauw. Al was ik niet de enige die niet binnenkwam en zijn we zodoende met zijn allen naar een andere club gegaan waardoor het alsnog een geslaagde avond werd. De laatste avond in de barstraat vlak bij het hostel beland in een club waar naast onze groep (die toen uit 15-20 man bestond) nauwelijks iemand was op wat ouder publiek na. Met wat goede muziek (ook hier kennen ze Gangnam Style), een fotocamera en wat leuk gezelschap werd het een prima avondje. De volgende dag de lange busreis terug en zo was het weekendje alweer voorbij.
Er staat echter alweer andere dingen op het programma. De komende tijd krijgen we namelijk logees in ons stulpje op Locke Street South nummertje 117. Marc komt donderdagavond aan en blijft hier voor een dag of 10. Kan ik hem Hamilton en Toronto laten zien en kennis late maken met de andere internationale studenten hier. Nadat hij terug naar Nederland vliegt met de voormalige werkgever van zijn moeder, ook wel bekend als de Koninklijke Luchtvaart Maatschappij, duurt het nog maar een paar daagjes voordat Marion langskomt. Ze blijft hier ruim twee weken en plannen voor tripjes zijn al gemaakt. Naast een paar dagen in Toronto, kunnen we begin november voor een zeer betaalbaar prijsje op en neer naar Montréal. Ga ik daar de gids uithangen. De reis (met een ‘normale’ bus ipv een schoolbus) en de verblijfplaats (in een hotel ipv een hostel) zullen het afgelopen weekend zeer waarschijnlijk gaan overtreffen. Oh ja en naast dit alles blijf ik ook gewoon wat aan mijn studie doen. Echt waar.
Liefs,
Bas
De afgelopen twee weekenden ben ik op pad geweest. Het eerste weekend de Canadese natuur verkend en het tweede weekend naar Montréal geweest, volgens veel Canadezen een van de mooiste steden van het land. Dit laatste hebben ze niet helemaal verkeerd gezien, al is het misschien bij gebrek aan competitie want als Den Bosch in Canada had gelegen hadden ze wel anders gepraat.
Zoals ik in mijn vorige blog al aangaf zou ik samen met Tom en zijn ouders op zoek gaan naar beren in een natuurpark, genaamd Algonquin Park. Dit is een park ter grootte van Noord-Brabant en Limburg samen. Dat de missie niet geheel mislukt is, blijkt uit het fotomateriaal van mij en de beren (zie mijn Facebook). Zaterdagmorgen vroeg vertrokken we vanuit Hamilton, want het zou ruim drie uur rijden zijn. De ouders van Tom hadden er al een paar duizend kilometer opzitten, want die waren de twee weken ervoor al Canada gaan ontdekken. Ze wisten daardoor ook waar in het Algonquin Park we moesten zijn. Na een aantal prachtige wandelingen door de natuur, kwamen we bij het uitzichtpunt uit. Door al de kleuren (geel, oranje, rood) van de bladeren was dit adembenemend. Na op verschillende plaatsen gestopt te zijn in het park (er liep een autoweg dwars door het park heen) en gelukkig geen Japanners omver te hebben gereden (ondanks verwoede pogingen van de vader van Tom), reden we door naar Huntsville waar we uit eten zijn gegaan en de nacht door hebben gebracht in een motel.
De volgende ochtend reden we door naar Parry Sound, vanwaar een boot vertrok langs de Georgian Bay Islands. Er schijnen 30.000 eilanden te zijn in totaal. Of iets in die richting. De boottocht was zeer de moeite waard. Niet alleen vanwege de heerlijke cappuccino aan boord, maar vooral vanwege alle eilandjes die we passeerden. Op sommige eilanden stonden huisjes. We hadden in Parry Sound ook al gezien dat er eilandjes te koop staan. Variërend van een paar ton tot een paar miljoen word je de eigenaar van een van deze eilanden. Als ik later rijk ben, koop ik er misschien wel een. Al moet ik dan eerst een boot en/of een vliegtuigje op de kop zien te tikken. Maar die staan sowieso al op mijn verlanglijstje.
Zondagavond waren we weer terug in Hamilton en zijn we in Locke Street nog even uit eten gegaan. De ouders van Tom zouden maandag weer terug naar Nederland vertrekken. Overigens hadden we vrijdagavond voor ze gekookt bij ons thuis, om alvast iets terug te doen voor al die tijd en moeite die ze erin zouden stoppen om ons een geslaagd weekend te bezorgen.
Maandag begon de studieweek weer, die onderbroken werd door twee bezoekjes aan het sportcentrum, mijn eerste kappersbezoek buiten Nederland en een etentje met de Nederlandse afvaardiging hier (bij Lieke en Valerie thuis, waar Bas, Tom en ik waren uitgenodigd) gevolgd door een verjaardag van een van de Fransen. Donderdagavond werd er een Thanksgiving Dinner georganiseerd speciaal voor internationale studenten in een kerk vlakbij de Universiteit. Dat ik de kalkoen (en vooral de vulling, die voortreffelijk was) vond smaken bleek wel uit het feit dat ik als enige van de tafel aan het eten was nadat ik voor de tweede keer mijn bord vol had geschept. Als excuus kan ik natuurlijk gebruik en dat er naast Tom en mij alleen maar vrouwen aan tafel zaten. Na het diner zijn we nog een paar biertjes gaan drinken in de pub, maar hebben we het niet te laat gemaakt want de dag erna zouden we naar Montréal vertrekken.
Met in totaal 25 exchange studenten (onder wie Kristoffer, Tom en ik) ving de reis op vrijdagmiddag aan. We hadden een comfortabele grote bus verwacht, maar moesten ons tevreden stellen met een schoolbus. Ja, zo’n gele die ik eigenlijk alleen ken uit series als South Park, The Simpsons en Hey Arnold!. Gelukkig waren we niet met teveel mensen, zodat iedereen twee plaatsen kon opeisen. Rond 1 uur middennacht kwamen we in Montréal aan, na een lange doch niet eens zo oncomfortabele reis. In Quebec (de provincie waarin Montréal ligt) gelden andere regels dan in Ontario, waardoor de kroegen daar tot 3 uur open mogen blijven in plaats van tot 2 uur. Daar hebben we diezelfde avond dus maar meteen gebruik van gemaakt. De volgende ochtend ging helaas om 9 uur alweer de wekker voor het ontbijt.
Zaterdag en zondag overdag hebben we de toerist uitgehangen. Veel kerken gezien, wezen lunchen bij Schwartz’s waar de Smoked Meat erg goed was, de Old Town bezocht (een gedeelte van Montréal dat erg Europees aandeed, met smalle straatjes waar geen auto’s mogen komen), langs het haventje gelopen, de Mont Royal (de berg met een naam die heel erg op Montréal lijkt, erg raar) beklommen en de metro gepakt naar een eiland waar een Formule 1 circuit lag en veel parkjes met weinig mensen wat lekker rustig was. ’s Avonds uit eten geweest en het nachtleven verkend, want ze noemen het niet voor niets de partystad van Canada. Baalmomentje was wel dat ik de 737, een club op de bovenste verdieping van een van de hoogste gebouwen van Montréal, niet binnenkwam vanwege mijn schoenen. Erg flauw. Al was ik niet de enige die niet binnenkwam en zijn we zodoende met zijn allen naar een andere club gegaan waardoor het alsnog een geslaagde avond werd. De laatste avond in de barstraat vlak bij het hostel beland in een club waar naast onze groep (die toen uit 15-20 man bestond) nauwelijks iemand was op wat ouder publiek na. Met wat goede muziek (ook hier kennen ze Gangnam Style), een fotocamera en wat leuk gezelschap werd het een prima avondje. De volgende dag de lange busreis terug en zo was het weekendje alweer voorbij.
Er staat echter alweer andere dingen op het programma. De komende tijd krijgen we namelijk logees in ons stulpje op Locke Street South nummertje 117. Marc komt donderdagavond aan en blijft hier voor een dag of 10. Kan ik hem Hamilton en Toronto laten zien en kennis late maken met de andere internationale studenten hier. Nadat hij terug naar Nederland vliegt met de voormalige werkgever van zijn moeder, ook wel bekend als de Koninklijke Luchtvaart Maatschappij, duurt het nog maar een paar daagjes voordat Marion langskomt. Ze blijft hier ruim twee weken en plannen voor tripjes zijn al gemaakt. Naast een paar dagen in Toronto, kunnen we begin november voor een zeer betaalbaar prijsje op en neer naar Montréal. Ga ik daar de gids uithangen. De reis (met een ‘normale’ bus ipv een schoolbus) en de verblijfplaats (in een hotel ipv een hostel) zullen het afgelopen weekend zeer waarschijnlijk gaan overtreffen. Oh ja en naast dit alles blijf ik ook gewoon wat aan mijn studie doen. Echt waar.
Liefs,
Bas
-
11 Oktober 2012 - 02:59
Tom Aben:
Ben je verhuist jongen? Ik woon nog steeds op 117 :P -
11 Oktober 2012 - 03:03
Bas Schreurs:
Thanks, aangepast. Misschien heb ik dit eerder fout gedaan, zou wel verklaren waarom ik nog geen kaarten en pakketjes heb gekregen :( -
12 Oktober 2012 - 21:01
Patrick:
Lieve Bas,
Allereerst wil ik je van harte bedanken dat je mijn naam in je blog hebt staan. Iedereen mag tenslotte weten dat wij al 5 jaar, twee maanden en ruim een week supergoede vrienden zijn... Echter betwijfel ik in hoeverre je oprecht mij wilde noemen, daar ik het vermoeden heb dat je dit enkel deed om weer een stukje extra tekst te hebben zodat je blog weer wat langer werd zodat ik het minder snel kon overtreffen. Desalniettemin heb ik daar al weer een stukje over geschreven, dus staan we weer quitte. Ik heb overigens wel degelijk je hele blog gelezen en bij voorbaat hekel ik dan ook de mensen die afhaken na de eerste alinea. Dat kan ik ook makkelijk doen, want die mensen komen niet onderaan de pagina dus zien deze reactie niet.
Nu zit ik met gemengde gevoelens, Bas. Je bent toch altijd mijn knuffelbeer geweest en nu moet ik lezen dat jij in een park gewoon willekeurige andere knuffelberen zoekt. Neem daarbij dat Marc, die op wintersport nog met mij sliep, nu ook naar jou is overgestapt. En Marion, waarmee ik eigenlijk nooit geknuffeld heb maar dat zou ik wel heel graag willen. Jij hebt het maar goed daar, kerel. Oh trouwens, geniet van al het lekkers wat we aan Marc hebben meegegeven voor je. Heeft ie toch wel afgegeven? Hij zei van tevoren al dat tie alles zelf op zou eten en zou zeggen "de douane het afgepakt zou hebben". Trap er niet in hoor, zit gewoon tussen de dubbele bodems van zijn koffer.
Maar Bas, ik ben anderzijds blij om te lezen dat je je nog goed vermaakt. En dat je lekker jezelf kunt zijn, ouwe vreetzak dat je bent. Twee keer opscheppen met het gevolg dat iedereen op jou moet wachten. Typisch jij. Verder natuurlijk ook typisch jij dat je ondanks al je drukke bezigheden "echt waar" hard aan je studie zit.
Ik ben super jaloers dat jij in Montréal bent geweest, wat toch bekend staat als de partystad van Canada. En laten we eerlijk zijn, zelfs Den Bosch kan daar niet tegenop. In Den Bosch heb je maar 1 kerk die een beetje de moeite waard om te bekijken is en zeker geen club op de bovenste verdieping van het hoogste gebouw, wat overigens in Den Bosch het provinciehuis is en daarna de eerdergenoemde kerk. Wat grappig dat we daar afgelopen maandag nog discussie over gehad hebben, als de kerk het hoogste gebouw van de "stad" is, is de stad eigenlijk een dorp. Dus je mag blij zijn dat Den Bosch ooit de hoofdstad van Brabant is geworden, anders had je geen provinciehuis en was Den Bosch niet eens noemenswaardig geweest. Maar in Montréal hebben ze dan weer geen Bakker Jan de Groot die de lekkerste Bossche bollen van Den Bosch, Nederland en zelfs heel de wereld maakt. Dat dan weer wel. En blijven de kroegen gewoon tot 4 uur open. En kun je ook gewoon naar Miss Montréal luisteren (ik moest daar een flauw grapje over maken). En mag je ook op wat minder nette schoenen naar binnen. Of liep je weer op je voetbalschoenen door de stad Bas? Je moet allemaal niet overdrijven he met die voetbaltalenten van je.
Hoe gaat het trouwens met je voetbalteam? Ik lees daar niks meer over terug. Dat kan twee dingen betekenen: Of jullie zijn echt heel slecht, waardoor het je verhaal naar beneden zou halen. Of jij bent te slecht en je zit de hele tijd wissel, wat ook je verhaal naar beneden zou halen. Nederland begint zo tegen Andorra en je zult zien dat wederom zal blijken dat, tegen een altijd aanvallend ingestelde sterrenensemble als Andorra, een voorstopper als jij broodnodig is. Die Vlaar kan er toch geen pepernoot van joh.
Dat is een mooi bruggetje naar het stuk waarin ik jou weer op de hoogte zal houden hoe het hier er allemaal aan toe gaat. Nu heeft Marc dat ook al wel verteld denk ik, maar goed die jongen is de helft van de tijd niet aanwezig geweest en de andere helft was hij dronken. Dus hij weet er bijna niets van. Wat hebben we weer een mooie tijd achter de rug zeg. Vorige week natuurlijk hard gewerkt voor afgelopen maandag, zondag wisselreceptie waar de Kadoossie weer puik werk geleverd heeft door tijdens de receptie nog enorm fancy cadeaus te fixen. Die overigens erg efficiënt geregeld zijn, Broeck is een hele goeie vervanger voor jou kan ik zeggen. Verder was het een prima avond waar Stijn aftrapte voor een reeks van 3 verjaardagscocktails. Maandag was voor ons dan de grote dag. na lang oefenen ging het tribunaal weer best wel slecht. Verbruggen en Broeck waren wel echte koningen. En Annabel van LudiQue denkt alleen maar aan mij als ze aan Donar denkt. Goed om te weten natuurlijk. Maar ondanks dat het niet zo best ging met het tribunaal mochten we toch ons traject afronden. Ons kwartiertje vermaak was dan ook wel hartstikke grappig, Meijer en Smitsie hadden nog bijna gezoend. Meijer wilde wel denk ik, maar Marc was wat terughoudend. Oh, en uiteraard hebben we jouw naam nog genoemd in het stuk. Zo was je toch een beetje bij ons!
Toen kwam het verlossende woord, Madelon vond ons wel een hele mooie club die zijn sporen verdiend heeft en dus heeft zij het papiertje getekend. Toen hebben we vol overgave ons dispuutslied gepresenteerd, ik moet zeggen dat het echt een opluchting was om hem te openbaren nadat hij al een jaar in het geheim in de kast ligt. En toen is iedereen, behalve ik natuurlijk, heel dronken geworden en weet niet iedereen nog iets van het het einde van de avond. Ik wel, maar het lijkt me beter voor die jongens als ik niet zeg wat ze allemaal uitgespookt hebben. Oh, en Siem heeft een verjaardagscocktail gehad, nummer twee.
Toen hadden we dinsdag wisselvergadering. Je bent officieel ontslagen uit de Kadoossie en uit de Patrick VerhoevenCie. Maar als je terug bent in Nederland mag je we weer ergens bij hoor. In elk geval was de vergadering geweldig en Stijn was heel grappig. En toen ging de Polly dicht en moesten we abrupt alles afbreken. Jammer! Oh en woensdag was Epic Meal Time. Veel eten, veel vlees, kaas en barbecuesaus. En gefrituurde mars na, culinair hoogtepuntje. Daarna lekker geborreld, verjaardagscocktail voor Bjorn en er waren nog wel wat goeie sjaars. Ik zeg niet welke want OC, Vatos en Pr1mus houden ook jouw blog in de gaten. Als ik namen noem, dan gaan zij ze ook uitnodigen. Moeten we niet hebben natuurlijk. Maar Bas, we gaan er voor zorgen dat jij bij terugkomst allemaal weer nieuwe vriendjes krijgt hoor! Donderdag, gister dus, zijn we naar een niet nader te noemen stad geweest waar we borrel hebben. Kan ik niet zeggen omdat anders iedereen daar heen gaat. Was de eerste keer zonder jou volgens mij. Heel treurig allemaal, maar wel betere deals geregeld. Dus eigenlijk ben jij twee jaar lang de storende factor geweest. De waarheid is hard.
Bas, ik ga er een eind aan breien. Terwijl ik dit typ staat Nederland heel verrassend met twee-nul voor. Misschien hebben ze je toch niet zo hard nodig. Maar dat mag de pret niet drukken, blijf lekker trainen. En doe de groeten aan Smits en je vriendinnetje en zorg vooral dat je het leuker hebt dan dat wij het hier hebben. Anders had je namelijk net zo goed hier kunnen blijven.
Daahaag!
-
12 Oktober 2012 - 22:35
Martino:
Prima, Bas!
Patrick, het is 'type'! -
15 Oktober 2012 - 21:08
Stamoudste:
Bas, je bent een pauper...met je schoenen. Desalniettemin wel kudoos voor het feit dat je je mooi aan je twee weken termijn houdt en dat je genoeg meuk meemaakt om vermakelijke stukjes te schrijven (een werkloze moet toch ergens de dag mee vullen natuurlijk ;-)).
Patrick, je bent een held...met je achterlijk lange comments die net zo vermakelijk zijn als Bas zijn kunststukjes. Ook jij bedankt voor het bijdragen aan mijn dagbesteding.
Martijn, jouw bijdrage is deze keer enigszins kwalitatief uitermate teleurstellend.
Hopelijk volgen er nog veel interessante posts en comments en veel plezier met je logees! -
15 Oktober 2012 - 22:02
Martino:
Sorry, Mieg! -
16 Oktober 2012 - 12:31
Losje:
Lieve lieve Bas, (ik moet Patrick toch op de een of andere manier gaan overtreffen, dan maar meteen met de aanhef, me dunkt) (me dunkt moest er trouwens ook in komen, dus bij deze)
Wat een ontzettend goed begin van mijn comment al zeg ik het zelf, ik ben blijkbaar een groot liefhebber van het gebruik van haakjes. Dit wist ik nog niet van mezelf, dus ik ben blij dat ik daar ben achter gekomen. Is het typen van een comment op een waarbenjij,nu van Bas dus nog heel erg nuttig geweest ook. Dat dit het anders niet was geweest, durf ik natuurlijk niet hardop te zeggen en daarom typ ik het maar.
Welnu, aangezien deze waarbenjij.nu om jou (Bas) draait en niet om mij, zal ik nu toch wel wat meer inhoudelijker praten. Ook ik ben zeer tevreden dat je jezelf zo weet te vermaken. Ik had daar uiteraard totaal geen schrik voor, maar om nu zo ver weg van je ouders en van Bente te zijn is natuurlijk niet zo makkelijk als je denkt. Ik zou het namelijk verschrikkelijk vinden om zo ver weg van Bente te zijn, maar dit geheel terzijde. Nu Bente zo toevallig ter sprake is gekomen, hoe is het trouwens met haar? Ik heb haar namelijk al een tijdje niet gesproken, dus daar ben ik wel benieuwd naar. En aangezien ik jouw reisverhalen nauwlettender in de gaten houd dan haar blog parismorningsnewyorknights.blogspot.nl (wat wel een hele erge aanrader is om te lezen), moet ik tot mijn spijt bekennen dat ik het wel en wee van jouw kleine zusje niet meer zo bijhoud. Maar goed, als jij als grote broer je staande weet te houden in het grote Canada, zal zij zich wel staande houden in het iets kleinere Amsterdam.
Ik heb het idee dat mijn comment nog steeds niet echt jouw kant opgaat, maar daar ga ik proberen verandering in te brengen. Een voordeel van in het buitenland zitten, merk ik, is dat je namelijk overal wifi hebt. Martijn weet daar ook al veelvuldig gebruik van te maken. Zodoende kunnen we à la minute (om er maar een mooi Nederlandstalige uitdrukking in te gooien) te weten komen waar je mee bezig bent en wat je zoal bezig houdt. Nou dat laatste was afgelopen weekend toch wel drank. Veel drank. Dat je dit gelukzalige moment mocht delen met niemand minder dan Marc, is natuurlijk wel de kers op de slagroom op de taart (ofzoiets). En als je niet van kersen houdt, dan elk ander willekeurig stukje fruit. Want als ik het zo een beetje probeerde mee te krijgen, is Marc zich al lekker aan het vergapen van al het moois dat Canada te bieden heeft. Hij weet zich zodoende al aardig in te burgeren in het Canadese. Naja, ik kan beter zeggen in het Iraanse op Canadese bodem. Want Marc weet de vrouwtjes al voor zich te winnen. Ook hier had ik van tevoren alle vertrouwen in, dus dat hij dit heeft waargemaakt is alleen maar een bevestiging van mijn vooraf gestelde vertrouwen in Marc.
Nu heb ik het onderwerp toch weer naar iemand anders weten te leiden. Een kwalijke zaak, mag gezegd worden. Maar, Bas, wees al lang blij dat ik een keer reageer. Want ik moet bekennen dat ik gefaald heb. En hard ook. Ik heb je namelijk genegeerd, onbeantwoord gelaten, in de steek gelaten, in het luchtledige gelaten, in het ongewisse gelaten en in het onzekere gelaten. En daar wil ik me voor verontschuldigen. Dat ik dit zomaar in het openbaar doe, zelfs op de belangrijkste reisblog van heel waarbenjij.nu (mogelijk op die van Michael na) zegt hopelijk veel. Of op zijn minst genoeg. Dus, Bas, het spijt me, voor al het leed dat ik je de afgelopen twee weken heb aangedaan. Maar onthoud wel, dat we nu volwaardig heerendispuut Donar zijn, dus een klein excuus heb ik wel voor mijn nalatigheid.
Toevallig is trouwens het moment van schrijven van mijn comment, aangezien vanavond de 4e wedstrijd van Oranje op het program staat. Met wederom die kwal van een Kevin Strootman als aanvoerder moeten we zien te winnen van Roemenië. Dit gaat denk ik wel lukken en daarmee hebben we ons als zo goed als zeker geplaatst voor WK 2014 in Brazilië. Toch lekker, me dunkt (heb ik toch nog een reden kunnen verzinnen om het nog een keer te zeggen). Om je nog meer binnenlands nieuws te melden is toch wel het heugelijke nieuws dat de Europese Unie de Nobelprijs voor de Vrede heeft gekregen. Helemaal terecht, mijns inziens (ook nog een reden kunnen verzinnen om de tweede naamval te gebruiken, dit doet mij deugd). Maar wij weten allebei dat degene die de biercantus heeft verzonnen de absolute aangewezen persoon is om de Nobelprijs voor de Vrede te mogen ontvangen. Want als iedereen op aarde, 1 keer per jaar aan een biercantus zou meedoen, zou de wereld er een stuk vrediger op worden. Daar word je toch blij van :) (= een smiley).
Dit gezegd hebbende (wat grappig, dit heb ik ook gebruikt in mijn speeches van afgelopen vergadering, dit kan dan 2 oorzaken hebben. Enerzijds dat ik een zeer beperkte vocabulaire heb of anderzijds dat ik dit gewoon 3 hele mooie woorden vind en met name deze 3 woorden in deze volgorde achter elkaar. Ik denk dat het het laatste is) vind ik het wel tijd worden om eens af te sluiten. En dat wil ik doen met de volgende woorden. Ik kijk uit naar je volgende blog, want die zijn zeker de moeite waard om te lezen. De comments die erop volgen, zijn ook bijna net zo de moeite waard. Geniet nog van de dagen met Marc en geniet daarna volop van de dagen met Marion. Want als jij geniet, geniet ik minstens net zo!
Liefs x. -
16 Oktober 2012 - 19:26
Bas Schreurs:
Waarde vrienden en overige mensen die gereageerd hebben op mijn blog,
Bedankt! Elke reactie betekent wat voor me en op deze blog is al meer gereageerd dan op elke andere blog to nu toe. Al gaan we dat natuurlijk weer verbeteren bij de volgende blog.
Ik vraag me overigens af of iemand dit überhaupt gaat lezen aangezien je een behoorlijk eind naar beneden moet scrollen en je volgens mij alleen een reminder krijgt wanneer je je e-mailadres hebt ingevuld wanneer je gereageerd hebt. Maar dit alles terzijde.
Martijn, ik begin met jou. Waarom? Omdat ik van je hou. Overigens houd ik van jullie allemaal, ben in een liefhebbende bui vandaag. Less is more, zeggen ze weleens. Vandaar dat ik jouw reactie zeer zeker kan waarderen. Ik ga mijn best doen je in mijn volgende blog te verwerken, want ik weet dat je dat erg op prijs stelt. Kan niets beloven, maar kan het natuurlijk altijd toezeggen.
Patrick, het is je gelukt jezelf te overtreffen. Een nog langere reactie, met nog meer onzin erin als in je volgende reactie maar desondanks weer zeer vermakelijk. Als ik terug ben in Nederland, dan ben ik ook weer jouw knuffelbeer en goed om te horen dat ik nieuwe vriendjes (al zullen ze dat eerst moeten bewijzen) krijg als ik terug in Nederland ben. Mag hopen dat het een verbetering is ten opzichte van de afgelopen twee jaar, want laten we eerlijk zijn: wat we er in die jaren bij hebben gehaald, daar is niemand blij van geworden. Dit zeg ik overigens niet uit verbitterdheid omdat die jongens niet gereageerd hebben op deze blog (Rewinkel wel op mijn vorige overigens, niet voor niets dat ik die jongen ooit tijdens de laatste mogelijkheid heb uitgenodigd. Bij deze wil ik hem ook tot uitzondering bombaderen. Uitzondering die de regel ontkent. Ofzoiets). Gelukkig dat mijn vrienden van het eerste uur wel de moeite nemen hier wat achter te laten. Dus nogmaals bedankt Patrick, Martijn, Michaël en Christiaan. Stijn, jij ook bedankt. Ik weet dat je alles leest en aan me denkt. Marc, jammer dat je nog niet gereageerd hebt maar prima dat je al onze boterhamworst opgegeten hebt zodat ik dadelijk weer naar de supermarkt moet. Simeon, geen dank dat ik je al mijn meubels heb gegeven en mijn oude kamer aan het vervuilen bent. Met je stank. Sorry dat ik me daar even liet gaan, maar je leest dit toch vast niet. Zo wel, dan mag je ook best reageren hoor. Of wellicht op het mailtje dat ik je laatst gestuurd heb. Oh ja, Patrick over mijn voetbalteam meer in de volgende blog. Ik kan je verzekeren dat ik nog niet uit het team ben gegooid, ondanks mijn fout de laatste wedstrijd die Marc goed moest maken met twee doelpunten. Maar dus meer daarover de volgende keer.
Michaël (stamoudste), bedankt dat je wederom gereageerd hebt. Hoe lang de reacties van Patrick en Christiaan ook mogen zijn, jij bent wel echt een trouwe volger en dat waardeer ik zeer. Wil dus met terugwerkende kracht mijn excuses aanbieden dat ik destijds nooit op jouw blog gereageerd hebt. Terwijl je toch bijna 1,5 jaar van je leven in het buitenland gestudeerd hebt. Weet wel dat ik jouw stukjes altijd heel erg leuk vond en dat ik weet dat ik niet eens in je schaduw mag staan als het aankomt op je reputatie op waarbenjij.nu. En succes met het zoeken van een baan. Gaat je zeker lukken! Ooit.
Christiaan, excuses geaccepteerd. Ondanks de slapeloze nachten waarin ik mezelf oprecht afvroeg of je nog wel vriendjes met me wilde zijn en of mijn leven je werkelijk waar ook maar ene ruk interesseert, kan ik je het vergeven. En je reactie was het wachten waard. Niet alleen qua lengte, maar ook qua inhoud. Wat betreft Bente, tof van je dat je haar blog ook even promoot. Ondanks dat ze het afgelopen weekend last van een keelontsteking had, bevalt het haar zeer goed in Amsterdam. Mocht je meer over haar doen en laten willen weten, schroom niet haar een keer aan te spreken via de Facebook chat. Niet dat ze hier specifiek om gevraagd heeft, ondanks dat ze misschien aan de ene kant raar zou opkijken wanneer je dit zou doen denk ik zeker dat ze zal reageren en een gesprek met je zal aangaan. Want welk meisje wil nou niet met praten met Christiaan Los, een van de meest bevreesde mooiboys van Rotterdam en omstreken (waarbij ik Tilburg beschouw als de omgeving Rotterdam). Deze laatste opmerking kan je in je zak steken (of niet, doe er mee wat je wilt) en hierbij wil ik mijn reactie afsluiten.
Nogmaals hartelijk dank allen!
Kusjes
-
16 Oktober 2012 - 20:23
Jeroen:
Door al dit moois heb ik niets meer te zeggen,
maar ik mis je echt heel erg Bas! -
18 Oktober 2012 - 00:30
Bas Schreurs:
Ik mis jou ook Jeroen, of moet ik nu Meneer de Praeses zeggen. Als je maar niet denkt dat ik nu opeens opkijk tegen een jongen die bijna drie jaar jonger is, al is het alleen al omdat hij tenminste 10 cm kleiner is dan ik. Dan zou ik door mijn knieeën moeten gaan en dat ben ik ook niet van plan. Maar ik kijk er stiekem best een beetje naar uit om jou weer te zien hoor Jeroen. Dat weet je. Jeroen. -
21 Oktober 2012 - 21:47
Bas R:
Bas, zoals altijd loop ik achter de feiten aan.. Gelukkig zit het niet in de naam, anders stond deze blog er nu pas en had het nog 2 weken langer geduurd ;)
Echter vind ik het erg mooi om je leuke verhaal te lezen en hoop ik dat je ook erg geniet van je tijd in Canada! Het klinkt erg mooi, vooral de nationale parken zijn mooi en om van te genieten.
Groot voordeel is zoals je weet, dat je nu aankomende zondag niet hoeft te kijken naar Feyenoord-Ajax.. Helaas heb ik dat voordeel niet, omdat jullie nu gewoon de favoriet zijn:s
Echter geniet nog van je tijd en we zien je eind dec weer in NL! Love u long time! (k)
-
27 Oktober 2012 - 23:39
Stamoudste:
Alweer 2,5 week voorbij he lamlul, en je zat zo mooi in het ritme! Maar ja...nu jij gezelschap hebt zal de komende update nog wel een week of 1,5-2 duren! ;-) -
28 Oktober 2012 - 23:18
Bas:
Je zit er weer kort op, stamoudste. Ik kan niks beloven, maar wellicht dat ik tijdens de 8-uur durende busreis naar Montreal komende woensdag een poging kan wagen. Mits ik mijn laptop meeneem en mits ik niet in slaap val. En mits ik inspiratie heb.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
